Ροράιμα

Στα σύνορα Βενεζουέλας-Βραζιλίας-Γουϊάνας βρίσκεται το εθνικό πάρκο Camaima, γνωστό για τις ψηλές, επίπεδες κορυφές που οι αυτόχθονες ονομάζουν tepui, δηλαδή “σπίτι των θεών”. Αυτές οι βουνοκορφές είναι από τους παλαιότερους γεωλογικούς σχηματισμούς, από την εποχή του Προκάμβριου.

Στην οροσειρά Pacaraima βρίσκεται το ψηλότερο επίπεδο βουνό, το όρος Ροράιμα, με ύψος 2810 μέτρα. Είναι σαν ένα τεράστιο τραπέζι να υψώνεται ψηλά στον ουρανό. Η επίπεδη επιφάνεια της κορυφής έχει έκταση 31 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Ανακαλύφθηκε το 1596 από τον Βρετανό εξερευνητή Sir Walter Raleigh. Ενέπνευσε τον Sir Arthur Conan Doyle να γράψει το περίφημο μυθιστόρημα “Lost World” (Χαμένος κόσμος), που δημοσιεύθηκε το 1912. Είναι ένα μυθιστόρημα περιπέτειας, σχετικά με μια αποστολή στη λεκάνη του Αμαζονίου που ανακαλύπτει ότι δεινόσαυροι και άλλα προϊστορικά ζώα εξακολουθούν να επιβιώνουν. Το 2006 γυρίστηκε το ντοκυμαντέρ: “The Real Lost World” που περιγράφει τη μοναδική χλωρίδα και πανίδα του βουνού καθώς και την απίστευτη φύση του. Μπορεί να μην βρέθηκαν δεινόσαυροι αλλά η απομόνωση του οικοσυστήματος βοήθησε να εξελιχθούν μοναδικά είδη.

 

Σχεδόν το σύνολο της επιφάνειας είναι ψαμμίτης. Στην κορυφή υπάρχουν μόνο βρύα και λειχήνες. Η βροχή που πέφτει σχεδόν κάθε μέρα,παρασύρει τα θρεπτικά συστατικά που υπάρχουν στο έδαφος. Τροπικά δάση βρίσκονται γύρω από το βουνό. Σχηματίζονται 56 καταρράκτες και 52 λίμνες. Εδώ υπάρχει και ο περίφημος καταρράκτης Angel, ο ψηλότερος του κόσμου.

Η ανάβαση στο βουνό είναι πολύ δύσκολη και γίνεται μόνο με έμπειρους οδηγούς.

Χάλστατ

Το Χάλστατ είναι ένα χωριό στην περιοχή Salzkammergut στο Αυστριακό κρατίδιο της Άνω Αυστρίας και είναι χτισμένο στην απότομη όχθη της ομώνυμης λίμνης. Είναι δημοφιλής τουριστικός προορισμός γιατί συνδυάζει την ιστορική αρχιτεκτονική, τη γραφικότητα του τοπίου με τη λίμνη και τα ψηλά βουνά που την περιβάλλουν. Μπορεί κάποιος να θαυμάσει τα πλούσια προϊστορικά, ιστορικά αρχαιολογικά και πολιτιστικά αξιοθέατα και να ασχοληθεί ταυτόχρονα με τα χειμερινά σπόρ. Στο χώρο αυτό αναπτύχθηκε την πρώιμη εποχή του σιδήρου ο πολιτισμός “Χάλστατ”. Παρόλο που ο τόπος ήταν απομονωμένος και αφιλόξενος, κατοικήθηκε λόγω των πλούσιων κοιτασμάτων ορυκτού αλατιού που υπήρχε στην περιοχή και εξορυσσόταν για χιλιάδες χρόνια. Μαζί με τα αξιοθέατα του Νταχτστάιν αποτελούν Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής κληρονομιάς της Ουνέσκο.

Το χωριό του Ποπάϋ στη Μάλτα

Ένα χωριό που κατασκευάστηκε ως σκηνικό για τα γυρίσματα της ταινίας “Ποπάυ” το 1980 με πρωταγωνιστή τον Ρόμπιν Γουίλιαμς.

Βρίσκεται στο νησί της Μάλτας, κοντά στην πόλη Melliena και σήμερα λειτουργεί ως θεματικό πάρκο, χώρος ψυχαγωγίας για όλη την οικογένεια.

Οι εργασίες ξεκίνησαν το 1979 και μια ομάδα από 165 ανθρώπους εργάστηκε για παραπάνω από επτά μήνες για την κατασκευή ολόκληρου του χωριού που αποτελείται μεταξύ άλλων από δεκαεννιά ξύλινα κτίρια. Εκατοντάδες κορμοί και αρκετές χιλιάδες ξύλινες σανίδες εισήχθησαν από την Ολλανδία, ενώ το υλικό που χρησιμοποιήθηκε για την κατασκευή των σκεπών εισήχθηκε από τον Καναδά.

Κατασκευάστηκε και ένας μεγάλος κυματοθραύστης για να προστατεύσει τα σκηνικά από τη θαλασσοταραχή.

Ο δρόμος του Ατλαντικού

Ο δρόμος του Ατλαντικού βρίσκεται στη Νορβηγία και είναι ακριβώς αυτό: ένας δρόμος πάνω από το βόρειο Ατλαντικό ωκεανό, που συνδέει τη Νορβηγία με τα νησιά της περιοχής. Το μεγαλύτερο μέρος του βρίσκεται κυριολεκτικά στον αέρα, πάνω από τη θάλασσα.

Έχει απότομες στροφές, επαναλαμβανόμενες ανηφόρες και κατηφόρες και πολύ συχνά τα κύματα σκεπάζουν τα αυτοκίνητα που τον διασχίζουν. Έχει μήκος 8,3 χιλιόμετρα και μια σειρά από 12 γέφυρες που στηρίζονται σε διαδοχικές νησίδες. Μια από τις πιο γνωστές είναι η γέφυρα Storseisundet, την οποία οι κάτοικοι αποκαλούν “μεθυσμένη γέφυρα” λόγω των διαφορετικών κλίσεων που έχει.

Η κατασκευή του δρόμου άρχισε το 1983, κράτησε 6 χρόνια και διακόπηκε 12 φορές από τυφώνες που έπληξαν την περιοχή. Θεωρείται ένα κατασκευαστικό θαύμα, διατηρείται ως πολιτιστική κληρονομιά και έχει χαρακτηριστεί “ Εθνική τουριστική διαδρομή της Νορβηγίας”, το “καλύτερο οδικό ταξίδι στον κόσμο” και η “κατασκευή του αιώνα της Νορβηγίας”.

Πολλοί είναι αυτοί που τον διασχίζουν για τη μοναδική αίσθηση που προσφέρει. Σε περίπτωση καταιγίδας τα πράγματα γίνονται πολύ επικίνδυνα.

Υπάρχει πιθανότητα να παρατηρήσει κάποιος φάλαινες και φώκιες καθώς διασχίζει το δρόμο. Υπάρχουν άφθονα ψάρια στην περιοχή, γι' αυτό μια γέφυρα έχει κατασκευαστεί ειδικά για τους ψαράδες.

ΜΕΤΕΩΡΑ

Στο γεωγραφικό διαμέρισμα της Θεσσαλίας στα παλιά χρόνια, υπήρχε  μια απέραντη λίμνη. Σύμφωνα με την παράδοση ένας μεγάλος σεισμός χώρισε τα βουνά στα δύο και ανάμεσα στον Όλυμπο και τον Κίσσαβο σχηματίστηκε ένα πέρασμα, τα Τέμπη. Τα νερά χύθηκαν στη θάλασσα και η Θεσσαλία έγινε μια πεδιάδα.

Σύμφωνα με τη θεωρία του Γερμανού γεωλόγου Αλ. Φίλιπσον, οι βράχοι των Μετεώρων δημιουργήθηκαν από μια μεγάλη μάζα από ποταμίσιες πέτρες, άμμο και λάσπη που ενώθηκαν για να σχηματίσουν ένα ενιαίο κώνο.

Όταν αργότερα, τα νερά της Θεσσαλικής λίμνης χύθηκαν στο Αιγαίο, αυτός ο ενιαίος όγκος χωρίστηκε εξαιτίας διαβρωτικής δράσης του νερού, των δυνατών ανέμων, των ραγδαίων βροχών και των σεισμικών δονήσεων, σχηματίζοντας λόφους και βράχους σε διάφορα σχήματα και μεγέθη.

Η στερεοποίηση των ποταμίσιων λίθων και της άμμου σε συμπαγείς βράχους, ήταν αποτέλεσμα της διάλυσης των ασβεστολιθικών πετρωμάτων, καθώς και της πίεσης που για πολλές χιλιάδες χρόνια ασκήθηκε στα χαμηλότερα απολιθώματα από τα υψηλότερα.

Στο Νομό Τρικάλων και σε απόσταση  20 χιλιομέτρων από τα Τρίκαλα, πάνω από την Καλαμπάκα, υψώνονται περήφανοι και επιβλητικοί οι πέτρινοι βράχοι των ΑΓΙΩΝ ΜΕΤΕΩΡΩΝ, γεμάτοι απολιθωμένα όστρακα, μαρτυρώντας ένα μοναδικό γεωλογικό φαινόμενο. Στο μετεωρίτικο τοπίο το ύψος των βράχων φτάνει τα 400 μέτρα, ενώ ο αριθμός τους ξεπερνά τους χίλιους.

 

Στις απάτητες αυτές κορφές, γύρω στο 1100 μΧ., έφτασαν στα Μετέωρα οι πρώτοι  Ασκητές, ενώ τον 14^ο αιώνα, ο Όσιος Αθανάσιος ο Μετεωρίτης, συγκροτεί το πρώτο οργανωμένο μοναστικό κοινόβιο με κανονισμούς , το οποίο οργάνωσε σύμφωνα με το τυπικό των οργανωμένων μονών του Αγίου Όρους. Ιδρύθηκαν από το 1350 έως το 1500 μ.Χ. 24 μοναστήρια αλλά με τη φθορά του χρόνου και το πέρασμα των αιώνων οι περισσότερες από τις Μονές ερημώθηκαν και λιγοστά χαλάσματα υπάρχουν σήμερα. Στις αρχές του 18^ου αιώνα αρχίζει η παρακμή του Μετεωρίτικου μοναχισμού, με αποτέλεσμα, τόσο ο αριθμός των Μονών, όσο και των Μοναχών, να μειώνεται αρκετά. Από τις τριάντα Μονές σήμερα λειτουργούν μόνο έξι και δέχονται πλήθος προσκυνητών. Τα έξι αυτά επισκέψιμα μοναστήρια είναι σήμερα αναστηλωμένα και με συντηρημένο στο μεγαλύτερο μέρος τους τον τοιχογραφικό τους διάκοσμο. Το 1989 η Unesco ενέγραψε τα Μετέωρα στον κατάλογο των Μνημείων της Παγκόσμιας κληρονομιάς, ωε ένα ιδιαίτερης σημασίας πολιτιστικό και φυσικό αγαθό.